هشت کتاب سهراب سپهری

از باغ دیرین، عطری به چشم تو می نشست.

کنارم مکان بودیم. شبنم دیگر سپیده همی بارید.

کاسهء فضا شکست. در سایه باران_ گریستم، و از چشمه غم بر آمدم.

آلایش  روانم رفته بود .جهان دیگر شده بود.

 در شادی لرزیدم ،و آن سو را به درودی لرزاندم .

در لبخند در سایه روان بود.آتش سایه ها در من گرفت؛ گرداب آتش شدم.

فرجامی خوش بود؛ اندیشه نبود.

خورشید را ریشه کن دیدم .

و دروگر نورا ،در تبی ،شیرین ،با لبی فروبسته ستودم.