نمی توانی به من آسیب بزنی

در سال ۱۹۸۱ ،کلاس اول ابتدایی بودم و در مدرسه نمی توانستم خودم را پیدا کنم. نه  بدان جهت که درسها سخت بود (حداقل هنوز به آن حد نرسیده بود)بل بلکه چون نمی توانستم بیدار بمانم. صدای افتان و خیزان معلم برایم لالایی یک  بود ، دستانم روی میز بالشت نرمی را می‌ساخت و حرفحرف‌های تند ش (وقتی من را در حال خوابیدن می یافت)، مانند یک خروس بی محل بود که ساکت نمی شد کودکان در آن سنین مانند اسفنج همه چیز را جذب می‌کنند. آنها زبان و مفاهیم را با سرعت بالایی فرا می‌گیرند، و مبنایی را برای فراگیری مهارت‌های مادام العمر، مانند خواندن و نوشتن و ریاضیات پایه می سازند؛ اما چون شبها کار می‌کردم اغلب صبح ها تمرکز نداشتم……