خواجه شمس الدین محمد حافظ شیرازی خداوندگار غزل فارسی به سال ۷۲۷ هجری قمری در شیراز پای به عرصه حیات نهاد. وی با آفرینش غزل های عارفانه و عاشقانه شیرازه بند مکتب ادبی شیراز شد .حافظ شعر و غزل فارسی را از زمین به آسمان برد؛ جایی که کمتر کسی به آن راه یافته است. بدون تردید ،بزرگترین سراینده شعر و غزل فارسی است که هنر قدسی غزل خویش را به شکوهمندترین جایگاه و به درجه کمال رسانده است.
جادوی سخن او اوج غزل فارسی را بر تارکِ ادبیات فارسی رقم زده و نقطه ی پایانی بر کلام نغز و غزل نهاده است .
بی گمان، شعر خواجه به چشمه زاینده می ماند که هر زمان که می جوشد پایان نمی پذیرد .با هر ذهنی دمساز و همراز و هم آواز است .در هر دلی می نشیند و هر کس در آینه ی بی غبار آن خود را میبیند و راز جاودانگی سخن خواجه ی راز حافظ شیراز، در همین معنا نهفته است.
مژده ای دل که مسیحا نفس می آید.
که ز انفاس خوشش بوی کسی می آید
از غم هجر مکن ناله و فریاد که دوش
زده ام فالی و فریادرسی می آید
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.