نیمه تاریک وجود

در کتاب می‌خوانیم:

یادآوری دوباره ی خود!!!

فرافکنی روش جالب و کارآمدی است که متاسفانه در سطح مدرسه ،هیچ گونه آموزشی در این زمینه نداریم.فرافکنی یعنی نسبت دادن ناآگاهانه ی دیگران به صفتی که در خود ما وجود دارد،طوری که باورمان میشود این ویژگی در دیگری واقعا وجود دارد .وقتی که ما از وجود احساسات یا بخش هایی در درون خود،احساس نگرانی و ناامنی داریم و سیستم دفاعی بدن این ویژگی ها را به عوامل خارجی و دیگران نسبت میدهد،هنگامی که تحمل دیگران را نداریم،این حس حقارت خود را به آنها نسبت میدهیم و چنان وانمود میکنیم که چون آن ها در شان ما نیستند،نمیتوانیم جمع آنها را تحمل کنیم .

البتهه یک عامل بیرونی هست که باعث میشود حس فرافکنی در ما به وجود آید.بسیاری از صفاتی را که ما به دیگران نسبت می دهیم، همان جنبه های وجودی ماست که در خود سرکوب کرده ایم .

ما بیشتر سعی داریم آنچه را که خودمان هستیم،ببینیم؛ اما بهتر است این قضیه به عنوان یک تبادل انرژی نگاه کنیم .در نظر بگیرید که روی سینه ی شما صدها خروجی الکتریکی وصل شده باشد و هر خروجی نشانگر یک ویژگی خاص از وجود شما باشد.

ویژگی هایی که مورد تایید ما هستند توسط پوشش هایی محافظت می شوند و برقی از آنها عبور نمی کند؛ اما ویژگی هایی که ما آن را خوب نمی دانیم و قصد سرکوبی آنها را داریم ،هریک دارای بار الکتریکی هستند.پس وقتی که در مقابل دیگران قرار می گیریم ،هر فردی که دارای ویژگی های نهفته در درون ما وصل میکند .

اینجاست که مثلا اگر ما خشم را در وجود خود انکار میکنیم ،افراد تند خو و عصبی به زندگی ما جذب میشوند و ما میتوانیم این تند خویی را در آنها ببینیم .این مسئله به این خاطر روی میدهد که ما در مورد احساسات مان به خودمان دروغ میگوییم و تنها با دیدن نشانه های آن احساسات در دیگران است که میتوانیم به وجود آنها در خود پی ببریم.

وقتی که دیگران به ابراز احساساتی که در خود آنها را سرکوب کرده ایم ،می پردازند؛ما تمام آن احساس دوباره شناسایی کرده و باز پس میگیریم