گوژپشت نتردام

شاید خواننده کتاب فراموش نکرده باشد که کازیمودو به هنگام نظاره پاریس از فراز برج کلیسا ،لحظه‌ای پیش از حمله راهزنان تنها پنجره دور دستی را که نوری از آن می درخشید در میان تاریکی ها دیده بود. این پنجره از ساختمان بلندی بود ،که در کنار دروازه سنت آنتوانه قرار داشت و باستیل نامیده می شد. نور چراغ از شمعی  بود که در اتاق(لوئی یازدهم) میسوخت.

(لوئی یازدهم)پادشاه فرانسه از دو روز پیش به پاریس آمده بود و در نظر داشت که فردای آن روز به کودک اختصاصی خود در مونیتلز تور بر گردد.معمولا لوئی یازدهم دیر به دیر به پاریس میامد چون پاریس فاقد شکارگاه بود و پادشاه فرانسه دور از سواران و کمانداران اسکاتلندی احساس تنهایی میکرد.

آن روز لوئی یازدم باستیل را برای اقامت خود برگزیده بود او از اتاق بزرگ کاخ لوور به مساحت پنج تواز با سیزده غیب گو و دوازده جانور درنده و تخت خواب بزرگ یازده پا در ده پا سیر شده بود شاه فرانسه که خلق خوی جنایتکارانه داشت باستیل  را به لوور ترجیع می داد و اتاق خواب محقر آنجا را دوست میداشت ناگفته نگذاریم که پاستیل  از لوور مستحکم تر بود.

اتاقکی را که شاه در ساختمان زندان به خود اختصاص داده بود چندان تنگ و ناراحت نبود و بر طبقه بالای برج قرار داشت و با حصیر های درخشانی مفروش بود بر طاق آن تزییناتی به شکل گل زنبق از قلع با روکش طلا دیده می شد.

اتاقک تنها یک پنجره داشت و جلوی آن نرده آهنی کشیده شده بود و شیشه های رنگی کوچکی که به شکل《 آرم 》شاه و ملکه ساخته شده بود درون آن را نیمه روشن می ساخت .

اتاقک مدخلی بیش نداشت. دری به سبک جدید که درون آن مفروش و بیرون آن منبت کاری بود راه ورود به اتاق را مسدود می ساخت..