پر

بدین ترتیب روزها سپری می شد و با  اینکه من در دنیای پر از عشق و صمیمیت و رویا سیر می‌کردم، باز گاهگاهی به نظر می‌رسید که عالمی شیرین تر و دوست داشتنی تر وجود دارد که با کمی مجاهدت و کوشش می توان آن را به دست آورد..

.گاهی ماویس ،با همه ی لطف و دلبری و مهر و عطوفت ،با آن محیط فقر و مسکنت ناجور میشد و در اینجا بود که آشتی در دلم زبانه میکشید و می دیدم که فقط پول قادر به حل معما است و می تواند معجزه کند و من پول نداشتم و یا قادر به خرید یک بطر شراب ،یک ظرف خوراک ،یا چند قطعه هیزم برای بخاری بود.

بارها راجع به نقشه های ایده آل و رویاهای خود با او صحبت میکردم و او خاموش و آرام در حالی که تبسمی بر لب داشت با انگشتان ظریف روی میز ،خطوط خالی میکشید و به من گوش می داد.

من او را با حریر های رنگارنگ و پولک های طلایی و مروارید های غلتان زینت می دادم،اتاقش را با بهترین های مشرق فرش میکردم و با قندیل های نقره روشن می‌نمودم، آن وقت تختی از عاج و طلا و روپوش ابریشمین آبی و صورتی می گذاشتم و با عطر های عالی معطر میکردم،سپس از شراب های گوارا و خوراک های مطبوع و جعبه های صندل و باغ های گل سرخ و طاووس ها سخن می گفتم و خلاصه همین طور می گفتم تا وقتی که قوهء تخیل و رویا پیشتر نمی رفت…