وجود مقدس انسان

در بخشی از کتاب وجود مقدس شما می‌خوانیم:

نبات دل، شناخت و تأیید خود در ژرف‌ترین لایه‌ها، محترم شمردن آن کسی که هستیم و آن کاری که هر روز انجام می‌دهیم، است، نه بدیهی شمردن خود و کارهایمان. نبات دل می‌تواند این باشد که در پایان روز به خودمان فرصت دهیم تا با صدای بلند یا آرام بگوییم: «به‌به! آفرین به من! در مدرسه یک ساعت کار داوطلبانه انجام دادم.

آشپزخانه را تمیز کردم. کارهای مالیاتی‌ام را انجام دادم. اتومبیلم را شستم. با این که حوصله نداشتم، به مادربزرگم تلفن زدم.» وقتی درک می‌کنیم انسان بودن چه قدر نیازمند تلاش است، به خودمان نبات دل می‌دهیم. بسیاری از ما باور داریم که انجام دادن همۀ کارهای لازم، وظیفۀ ماست.

پس چرا باید به خودمان احترام بگذاریم و از خود سپاس‌گزاری کنیم؟ اما وجود ژرف‌تر ما برای هر گامی که در مسیر نیکی برمی‌داریم، آرزوی سپاس‌گزاری دارد. سپاس‌گزاری از خود به ما امکان می‌دهد ارتباطی ژرف را با خدا احساس کنیم. با سپاس‌گزاری از خودمان، کل برتر را سپاس‌می‌گوییم.

دوره‌ای از زندگی‌ام را به یاد دارم که از پروازهای فراوان در سراسر کشور و برگزاری دوره‌ها و سخنرانی‌ها به شدت خسته بودم. شبی دوستم جاستین با دیدن خستگی و تمام شدن انرژی‌ام گفت: «می‌خواهم با خودت رفتاری داشته باشی که با آماچی داری. می‌خواهم با خودت چنان رفتار کنی که با یک انسان مقدس و مهم برخورد می‌کنی.»

بی‌درنگ مخالفت کردم و گفتم: «اما من آماچی نیستم. او خاص است. او مقدس است.» البته همین که این واژه‌ها از دهانم بیرون آمدند، متوجه شدم که من، او هستم. همۀ ما آماچی هستیم. او یک آینۀ زیبا و شفاف است که الهی بودنمان را به ما بازمی‌تاباند. آماچی مانند همۀ ما، ذره‌ای الهی‌ست. وقتی به خود نبات دل می‌دهیم، یعنی این واقعیت را تأیید می‌کنیم.

نبات دل راهی برای ویژه، دوست‌داشتنی و محترم دیدن خودمان است. وقتی شما خودتان را در خلوت جهانتان دوست دارید، در جهان بیرون عشق را می‌آفرینید، بیرون می‌کشید و جذب می‌کنید